Een loopje met je nieuwsgierigheid

Mastboomhuis

Beschaafde mensen die we zijn, houden we ons in als we op bezoek gaan. Je steekt je neus niet in kastjes en laatjes. Zo gedragen we ons ook in het Mastboomhuis. In het begin dan.

In elk huis staan dingen om gezien te worden. Een rijtje boeken, een paar foto’s, een interessante eyecatcher. Accessoires die ons huis persoonlijkheid geven, zoals dat heet in interieurbladen.

In het Mastboomhuis zijn twee kamers ingericht om mensen te ontvangen. Eentje gebruikte Henri voor juridisch advies. Voor het curieuze uurtarief van een rijksdaalder kreeg je hem met zijn familieportretten aan de muur achter zich. Lederen schrijfonderlegger, mooie pen, wetboek op tafel. Henri was meester in de rechten.

Voor hoog bezoek diende de kamer met het beste meubilair en de indrukwekkendste pronkstukken. Door Henri Mastboom werd deze ruimte eigenlijk alleen gebruikt om de bonnetjes te bewaren. Hoog bezoek was voor hem een hypothetische mogelijkheid.

Zijn vader was burgemeester van Oud Gastel, Henri was grootgebracht om zijn vader op te volgen. Daar kwamen dingen tussen. Zoals de kamer met het goede goed was het leven van Henri Mastboom: ingericht voor iets dat nooit zou gebeuren.

Wie kwamen er wel bij hem over de vloer? Boeren vooral, om de pacht te betalen. Zij moesten op de gang wachten tot Henri ze ontving in zijn werkkamertje achter. Het goede goed werd niet gesleten aan het voetvolk. Henri hield vast aan de denkbeelden van zijn ouders. Ook hield hij vast aan al het andere. Henri is er niet meer. De rest is er nog, precies zoals hij het achterliet.

De kamers bedoeld voor ontvangst zijn als een tijdmachine. Hier ontmoet je Henri en zijn ouders zoals ze zich aan de buitenwereld presenteerden. Deze visite gaat echter verder, veel verder. Krijgt je nieuwsgierigheid de overhand, durf je de schroom te laten vallen?

Hoe dicht kom jij bij Henri Mastboom? Paul Stekelenburg uit Breda schreef de hiernavolgende tekst over zijn bezoek:

‘Afdwalen in het Mastboomhuis...

Mijn collega nam me mee naar Het Mastboomhuis. Hij had wel iets van uitleg gegeven maar helemaal begrijpen deed ik het niet. Het was een huis als een insect in barnsteen, vertelde hij tijdens de autorit (mijn collega is een beelddenker). Na het overlijden van Henri Mastboom was de tijd er stilgezet.

Een gerestaureerd monumentaal pand, daar dacht ik aan. Maar dat was het dus zeker niet.

Hij nam een voorbeeld. Het behang, dat aan de randjes bij het plafond van de muur af krulde, was met de grootste zorg van de wand gehaald, zorgvuldig behandeld tegen verder verval en teruggehangen inclusief krullen, scheuren en schimmelplekken. Op dezelfde wijze was het gehele interieur onder handen genomen.

De volledige inboedel was nauwgezet in kaart gebracht, weggehaald, behandeld en opgeslagen. Ondertussen was het huis voorzien van een onzichtbaar klimaatsysteem. Daarna kwamen alle spullen terug, precies waar ze vandaan kwamen. Suspended decay, zo heet het officieel.

Toen ik door Het Mastboomhuis schuifelde, drong de schaal van deze operatie pas echt goed tot me door. Ik zag de vloerbedekking in de werkkamer van de heer Mastboom. Door de slijtplekken achter het bureau kwam de oude vloerbedekking tevoorschijn. Ook die rafels waren geconserveerd.

Op een kastje stond een bakje met dingen die nog wel eens van pas konden komen. Paperclips, knopen, zegeltjes. Hier woonde een man die moeilijk afstand doet van spulletjes (akelig herkenbaar). Ik stond tussen zijn souvenirs en familiefoto’s. Ik las zijn notities en knipsels. Toen kwam de echte verwondering.

Hoe indrukwekkend ook, het suspended decay aspect verdween naar de achtergrond. Ik ging steeds meer op in het verhaal van de bewoner. Elk detail vertelde iets over hem. En zulke details zijn er in overvloed.

In het testament van de persoon die ik beetje bij beetje leerde kennen, stond dat zijn huis ten dienste van de geschiedenis behouden moest blijven. Zo’n uitzonderlijke wens kan alleen maar van een uitzonderlijke man komen. En ik stond in zijn huis, tussen zijn herinneringen, in zijn leven. Zijn boekhouding, zijn souvenirs, zijn boeken. Zijn Opel, zijn wijnen, zijn scheerzeep. Een krantenknipsel over zijn vader, het nachthemd van zijn moeder. Alles open en bloot.

Maar wat is het nou precies, wat kan ik u beloven? Ik kan alleen voor mezelf antwoorden. Drie keer ben ik er geweest. Voor mij is het een museum, een rariteitenkabinet, een historisch interieur, een tastbaar prentenboek en een confrontatie met mezelf.’

Het Mastboomhuis is elke zondagmiddag open van april t/m oktober.

Mastboomhuis
Dorpsstraat 42 - 44
Oud Gastel
www.mastboomhuis.nl